Με αφορμή τη γιορτή της «Πασχαλιάς», επί το λαογραφικότερο, τα έθιμα , τις συνήθειες των ημερών, την κοινωνική διάσταση της πίστης, την αντοχή στο χρόνο και στη συνέχεια, καθώς και την ανάμειξη θρησκευτικών και παγανιστικών εκδηλώσεων . Είναι λάθος να παραβλέπουμε πόσες πτυχές των θρησκειών παραμένουν επίκαιρες στην εποχή μας, ακόμη και μετά την κατάρρευση θεμελιωδών δογματικών πεποιθήσεων φερ΄ ειπείν για το πώς φτιάχτηκε ο κόσμος! ΄Ισως μάλιστα θα ήταν καλό να στραφούμε στη θρησκεία και να βρούμε τρόπους να οικοδομήσουμε μια νέα αίσθηση κοινότητας, ν΄ αποκτήσουμε σχέσεις πιο ανθεκτικές στο χρόνο, να ξεπεράσουμε τα δηλητηριώδη συναισθήματα του φθόνου και της ανεπάρκειας, να γλυτώσουμε το βομβαρδισμό της τηλεόρασης, να δούμε με νέο βλέμμα την τέχνη και ν΄ ακούσουμε με νέα αυτιά τη μουσική μέχρι και να επιδοθούμε σε δραστηριότητες, που θα καλύπτουν περισσότερο τις συναισθηματικές μας ανάγκες.
Η αναγνώριση της θρησκείας ως δύναμης εμφανίζεται περισσότερο επιτακτική στις μέρες μας ακόμη και σαν νέο ρεύμα διανόησης όχι μόνο σε κύκλους πιστευόντων αλλά και σ΄ εκείνους που ισχυρίζονται ότι δεν πιστεύουν.
Στη φτώχεια, στην αρρώστια, στην κοινωνική ταραχή, στον πόλεμο, εκδηλώνεται περισσότερο η ανάγκη να πιστέψουμε πως υπάρχει «κάτι περισσότερο»» εκεί έξω ένα στήριγμα που υπερβαίνει τα εγκόσμια, μια πυξίδα που θα μας βοηθήσει να χαράξουμε την πορεία μας μέσα στα σκοτεινά νερά της αβεβαιότητας του φόβου για το αύριο. Αυτά δηλαδή που για έναν πιστό είναι δεδομένα, τελευταία όμως, οι λόγοι που απομάκρυναν πολλούς ανθρώπους από τη θρησκεία εκλείπουν. Η «καραμέλα» της πολιτικής ορθότητας άρχισε να πικρίζει. Το αέναο κυνήγι του πλούτου, των υλικών αγαθών, της «επιτυχίας» αποδεικνύεται μια μεγάλη πλάνη: μέσα σε μια στιγμή χάνονται δουλειές, μισθοί, περιουσίες.
Οι βεβαιότητες γκρεμίζονται, θεσμοί κλονίζονται, η εμπιστοσύνη καταρρέει, οι σύγχρονοι «προφήτες» και οι «σωτήρες» αποδεικνύονται ψεύτικοι και η επιστροφή σε αξίες και αρχές που η θρησκεία ανέκαθεν πρέσβευε φαντάζει μονόδρομος:
αγάπη και αλληλεγγύη, ηθική διαβίωση, εσωτερική αρμονία, καλλιέργεια του πνεύματος, ευγνωμοσύνη για τα θεμέλια της ύπαρξής μας-την υγεία μας, τ΄ αγαπημένα πρόσωπα, το φαγητό, το τραπέζι, τον ίδιο τον αέρα που αναπνέουμε, τον ήλιο που ζεσταίνει τις μέρες μας και τη φύση, που τέτοια εποχή αναγεννιέται. Ας αρχίσουμε απ΄ αυτά τα βασικά και το μήνυμα της Ανάστασης θα γίνει πιο ξεκάθαρο από ποτέ έστω και στον απόηχό του.
Σωτηρία Καρολίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου