Η ελπίδα μέσα μας

Της Δέσποινας Μιχελάκη Υπεύθυνης Π.Ε. Δυτ.Θεσσαλονίκης

Γνωστό καταπραϋντικό του πόνου από αρχαιοτάτων χρόνων, η σμύρνα είναι το πιο επίκαιρο από τα δώρα που πρόσφεραν οι Μάγοι εξ’ Ανατολής στο θείο Βρέφος, δεδομένου ότι ο χρυσός μας τελείωσε (ή κρύφτηκε επιμελώς απ’ όσους ακόμη τον κατέχουν), ενώ, αντί λιβάνου, τα φετινά Χριστούγεννα έχουν την αποπνικτική οσμή του «κούτσουρων» που καίγονται για λίγη ζεστασιά στις αστικές εστίες.

Καταπραϋντικά της οδύνης του πάσχοντος συνανθρώπου που είναι σε πρώτη ζήτηση και τούτες τις γιορτές αν όχι σε μορφή παστίλιας «για τον πόνο του άλλου» όπως λέει η πρωτότυπη εκστρατεία των Γιατρών χωρίς σύνορα, αλλά σα «νοιάξιμο» σαν εκδήλωση αγάπης γιατί η αγάπη έτσι κι αλλιώς είναι ευλογία για σένα προπάντων και ύστερα για τους άλλους, που μπορεί να πιστεύουν και σ’ άλλον Θεό.

Καταντά κουραστική ενδεχομένως η επανάληψη, ίσως ακόμη και να μην αποτελεί «πανάκεια» ή να έχει όρια αντοχής και ημερομηνία λήξεως η συγκινητική προσφορά πολιτών να υποκαταστήσουν το κράτος πρόνοιας στην ανακούφιση της φτώχειας, αλλά μέχρι στιγμής ελλείψει εναλλακτικής και όσο οι ανάγκες μεγαλώνουν, δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Το Άστρο της Βηθλεέμ που κατά την παράδοση δίνει καθοδήγηση και ελπίδα δεν πρόκειται ν’ ανατείλει στους ουρανούς, παρά εντός μας… «κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον αόρατον» για ν’ ανατρέξουμε στη διαχρονική ρήση του Ισοκράτη αλλά και τραγική διαπίστωση πέρα απ’ τα «ελπιδοφόρα» που απαιτεί η αισιοδοξία των εορτών.

Και επειδή το γράψιμο όμοια μ’ όλες τις εκδηλώσεις που αφορούν τη μνήμη έχει ανάγκη «οικείου» κοινού συμβαίνει τις μέρες αυτές να μας βαραίνει ο καημός ότι θα πάψουμε «υφιστάμενοι» αν δεν τελέσουμε όλα τα εθιμοτυπικά, που είναι κατά βάθος μεγάλη παρηγοριά και διέξοδος – Γιορτές, επέτειοι, κεράσματα – συνήθειες… αλλά και μια ματιά γύρω μας όχι πολύ μακριά, στους συναδέλφους μας, στους ανθρώπους μας…

Τι πιο πολύ να γράψει κανείς απ’ όσα έγραψε ο Νίκος Καρούζος:

«Γυρίζει μόνος

στα χείλη του παντάνασσα σιωπή

συνέχεια των πουλιών τα μαλλιά του

Ωχρός

με βουλιαγμένα όνειρα και ανέγγιχτος

νερό τρεχάμενο στα ρείθρα, ωχρός

Έλληνας

Μην του μιλάτε είναι άνεργος

Τα χέρια στις τσέπες του

σαν δυο χειροβομβίδες

μην του μιλάτε δε μιλούν στους

καθρέφτες»

Τι πληρώνει ο ωχρός Έλληνας, ποιόν αδίκησε πέρα από τον εαυτό του;

«Και οι δίκαιοι κατά την θεία Γραφή πόσοι είναι;

Και συλλογίζοντας αυτό, επέσανε τα μάτια μου στα χέρια μου

όπου ήτανε απιθωμένα στο φιλιατρό. Και θέλοντας να μετρήσω με τα δάχτυλα τους δίκαιους, ασήκωσα απ’ το φιλιατρό το χέρι μου το ζερβί και κοιτώντας τα δάκτυλα του δεξιού είπα. Τάχα να είναι πολλά; (Διονύσιος Σολωμός)

Ας γυρίσουμε λοιπόν στους εθιμοτυπικούς δρόμους των εορτών του σήμερα, τους φωτισμένους, για ν’ αντέξουμε τη σκοτεινιά με τα λόγια των ποιητών και με θερμές ευχές για καλά Χριστούγεννα με υγεία, κουράγιο και καλή διάθεση κοντά σ’ αυτούς που αγαπάμε.